Donja Borina, Mali Zvornik
Donja Borina prati tok Borinjske reke: od crkve i fudbalskog terena, pa uz reku pored vodenice i dalje. Ako poželite, možete pohađati ubrzani kurs kovanja "damaskus" noževa.
Centar Donje Borine - Dom kulture i spomenik žrtvama Drugog svetskog rata
Donju Borinu posetio sam u avgustu 2016. godine.
Donja Borina graniči se na severu sa selom Brasina, na istoku su sela Gornja Borina i Zajača, a na jugu je najveće selo malozvorničke opštine, Radalj. Deo sela prema Drini ja na samoj granici sa Bosnom i Hercegovinom. Veći delovi sela su Batar, Lepenica i Andrača.
Centar sela u naselju Batar
Najgušće naseljeni delovi sela pružaju se pravcem zapad - istok, prateći relativno široku dolinu Borinjske reke, počev od ušća u Dirnu, pa dalje uz reku, sve do vrhova Veliki Cip (578 mvn) i Sugreb (460 mvn). Početak i centar sela su kraj puta Banja Koviljača - Mali Zvornik, u Batarskom polju.
Osnovna škola "Braća Ribar"
U zavisnosti od istorijskih prilika, u Donjoj Borini se menjao etnički sastav stanovništva. Masovno naseljavanje započelo je početkom XIX veka. Ovih godina u selu, u oko 550 domaćinstava, živi približno 1900 stanovnika.
Čuveni fudbalski teren u centru sela
Sticajem različitih okolnosti, menjala se i administrativna teritorija Donje Borine. Čini mi se da razgraničenja sa selima Gornja Borina i Brasina još uvek nisu konačna. O pretenzijama Donje Borine i Brasine ne govori se baš glasno, ali moguće je primetiti da postoje. Tako, dogodi se da se saobraćajni znak sa nazivom sela noću pomeri: malo ka Donjoj Borini, a sledeće noći vrati se ka Brasini. U neproverenim pričama, kao razlog mesečarenja obične, saobraćajne table, češće se pominje crkva, nego li namera da se prisvoje nečije njive. Kad je već tako, počeću sa crkvom.
Likovnost crkve svetog Ilije u Donjoj Borini
Na obilascima i istraživanjima Srbije posetio sam veliki broj manastira i crkava. Dopadaju mi se usamljene u polju, male, nepoznate, ali fotogenične, poput crkve u Grivskoj, Arilje, ili crkva brvnara u Selencu, Ljubovija. Lepe su crkve uklesane u steni, kao što su manastir Crna reka,Tutin i manastir Gornjak, Žagubica. Volim da snimim zrak sunca u mračnoj unutrašnjosti crkve. Privlači me isključivo likovnost. Crkva svetog Ilije u Donjoj Borini voli da se slika, što nagoveštava već od ulazne kapije.
Ulazna kapija dvorišta crkve
Oko crkve uređen je smišljeno organizovan i redovno negovan park, sa dosta cveća i rastinja, pa je teško reći da li je park u dvorištu crkve, ili je crkva u parku.
Park u dvorištu crkve, ili crkva u parku
Fasada crkve urađena je u kamenu, sa prepoznatljivim uticajem vizantijsko-srpskog arhitektonskog stila. Kompozicija je harmonična i u potpunosti prati Fibonačijev zlatni presek.
Crkva svetog Ilije u zlatnom preseku
U poslednje vreme video sam crkve, iznad čijih ulaza su državne zastave. Ne ulazeći u razloge i eventualne obaveze, ili želje crkvenih vlasti da istaknu državni simbol, zastava mi se na takvom mestu nikako ne uklapa u ambijent, namenu i arhitekturu objekta. Baš ne idu zajedno.
Kapela u porti crkve, arhitektonski usaglašena sa crkvom
Unutrašnjost kapele je jednostavna, preovlađuje metalni prostor za sveće i delovala bi krajnje sumorno bez slikovitog venčića na ulazu.
Ulaz u kapelu sa slikovitim venčićem
Unutrašnjost crkve je prostrana, oslikani su zidovi i plafon iznad ikonostasa. Veliki, bočni prozori donose isuviše dnevnog svetla, čineći nemogućim da se urade fotografije polutame, kakve volim da snimim.
Unutrašnjost crkve
Kada se promeni ugao gledanja, vidno polje se proširi, pa se na ikonostas nadovežu freske naslikane na plafonu. Na znam da li je sve to usaglašeno sa ustaljenim crkvenim kanonima, ali novi pogled baš mi se sviđa.
Ikonostas, plafonske freske i polijelej
Konačno, neobična likovna scena, kakvu sam tražio. Sveti Mihailo i sveti Georgije u prirodnoj veličini, kraj osvetljenog prozora, u pozi čuvara. Stvarno stražare, ili ja to samo tako tumačim?
Freske svetog Mihaila i Georgija
Sasvim je sigurno da su stari spomenici u crkvenim portama jedan od izuzetno fotogeničnih motiva. Zajedničko je da čuvaju sećanje na neke dobre ljude, natpisi su često na staroslovenskom, a večitu garanciju na trajnost fotografija dragih pokojnika davale su nekadašnje fotografske radnje. Retko se događa da se sa tim spomenicima ružno postupa. Ali, mogu da posvedočim i suprotno. U vrlo poznatom manastiru Klisura kod Dobrača (Arilje), vođene preduzetničkim duhom, monahinje su stare grobove prekopale, a stare spomenike zamenile su spomenicima novih, imućnih darodavaca. Nisu mi dozvolile da uđem u crkvu, pa nisam siguran da li se pored vrednih fresaka iz XIII veka, ne nalaze neke nove, sa likovima sanašnjih, ali još neproglašenih svetaca. Načuo sam da se i to dešava ovih dana...
Stari spomenici u crkvenoj porti
Kada sam napustio crkveno dvorište i vratio se u sadašnje vreme, dočekala me je lepa slika društvenog života meštana Donje Borine: Dom kulture i fudbalski teren sa ošišanom, negovanom travom. Ne pratim sport, pa nisam siguran da li je ovo teren prvoligaša iz Donje Borine. Ipak zaključujem da fudbalskom timu iz Donje Borine, i pored dobrog terena, nema mesta u Prvoj ligi, ili kako se već zove. Razlog je vrlo jednostavan: u Donjoj Borini nema huligana! (Pročitajte i celu priču o crkvi u Donjoj Borini)
Put kroz selo, uz Borinjsku reku
Dom kulture i fudbalski teren u centru Donje Borine
Najveći deo sela, zajedno sa glavnim putem kroz selo, smestio se u delinu Borinjske reke. Kad se izađe iz centra sela i krene uzvodno uz reku, smenjuju se domaćinstva, obrađene njive i livade.
Put kraj Borinjske reke
Seoske livade
Suncokreti su retki u drinskim selima
Sećam se vremena kada su se, umesto sadašnjih metalnih branika, na opasnim delovima puta postavljali zdepasti, kameni stubovi. Bili su obeleženi poprečnim crno-belim prugama. Posle mnogo vremena takve stubove video sam u Donjoj Borini. To već, samo po sebi, pokazuje koliko je put star. Sasvim je moguće da je nekadašnji tucanik (makadam) samo prekriven slojevima asfalta.
Zaštitno kamenje pored puta
Put kroz Donju Borinu
Dešava se da se poneko domaćinstvo spusti do samog korita reke. Nadam se da reka, ni u vreme najvećih kiša, ne može da naraste toliko, koliko je potrebno da poplavi delove domaćinstva.
Domaćinstvo na obali Borinjske reke
Ovih letnjih dana, i pored obilnih kiša, reka je bistra i ne napušta korito.
Panorama reke Borinje
Kada se krene daljem putem kroz selo i niz reku, stiže se do jedne od poslednjih seoskih vodenica.
Letnja panorama sela
Vodenica na reci Borinji
Većina seoskih vodenica, osim svrhe zbog koje su podignute, ima svoje tajanstvene priču. To, međutim, važi za vodenice, koje se nalaze u nekim skrovitim dolovima, šumama, odnosno, tamo gde se bez konkretnog posla ređe zalazi. Međutim, vodenica na koju sam naišao nalazi se na putu kroz selo, pa nema osnova za priče o neobičnim događajima. Pri tome ne računam vodenu zmiju, koju sam video u malom gazu.
Vodenica na Borinjskoj reci
Borinjska reka protiče sredinom sela, pa je i jedna od poslednjih vodenica u Donjoj Borini, kraj glavnog, seoskog puta.
Vodenica kraj glavnog seoskog puta u Donjoj Borini
Vrata vodenica bila su otvorena. Bez namere da narušim privatnost tuđeg poseda, nisam odoleo da ne snimim unutrašnjost vodenice - za neko buduće vreme. Lepo je što vodenica još uvek radi, a najbolji dokaz je kukuruz, koji čeka vodničara.
Unutrašnjost vodenice
U uglu, da li istrošeni, ili u rezervi, prislonjena su dva vodenička kamena.
Vodeničko kamenje
Ubrzani, pokazni kurs kovanja damaskus lovačkih noževa
U Donjoj Borini upoznao sam Milana Vukašinovića Lisa. Od dede je nasledio nadimak, veštinu kovanja i kovačku radionicu. U mašinskoj školi izučio je obradu metala. Mogao je da bude potkivač, da radi metalne ograde, izrađuje obruče za burad i šine za zaprežna kola. Umesto svega toga, pre skoro 20 godina, sasvim slučajno, počeo je da kuje kvalitetne lovačke noževe.
Milan Vukašinović-Lis sa kolekcijom lovačkih noževa
Prvi nož Milan je napravio za sopstvene potrebe. Već na samom početku opredelio se za najčuveniju i vrlo staru tehniku kovanja noževa i sablji: "damaskus", nazvanu po drevnom gradu Damasku. Iskovan nož nije ostao neprimećen, pa je prijateljima napravio i poklonio sledećih 10-15 noževa. Od tada pa do danas, iz kovačkog ateljea - namerno kažem: ateljea, svakog meseca izađe nekoliko noževa. Porudžbine stižu iz cele zemlje, a jedinstveni, umetnički nož lovci su spremni da čekaju i po nekoliko meseci.
U nekoliko rečenica, Milan nam je otkrio celokupnu tehnologiju izrade najkvalitetnijeg, unikatnog lovačkog noža. Za sečivo se pripreme tri čelične lamele. Tvrđa lamela je u sredini. Sa strane su mekše lamele, čime se obezbeđuju tvrdoća i žilavost sečiva. Lamele se spajaju na visokoj temperaturu, ručnim kovanjem. Tvrdoća i žilavost i prepoznatljive šare sečiva dobijaju se višestrukim uvijanjem spojenih lamela. Time se obezbeđuje i do 500 slojeva, ili tačnije: 512. Svakim savijanjem dobija se 2**n slojeva (eksponencijalna progresija). Što je veći broj presavijanja, šare postaju sitnije, a oštrica elastičnija.
Obrađena, slojevita oštrica noža sa "damaskus" šarama
Lepotu nožu daje drška. Izrađuje se od jelenskog roga, mada su mnogo lepše drvene. Najzahvalniji je orah, bira se deo žilišta, zbog prepletenih vlakana, koja se ne mogu razdvojiti. Izrada drške noža nije jednostavnija od izrade oštrice. Odabrano drvo pari se dve sedmice u sušionici, pa se dosuši u hladovini. Potpuno osušeno, impregnira se pčelinjim voskom na temperaturi od 70 stepeni. Nakon ručnog oblikovanja i spajanja oštrice i drške, nož je gotov, a pčelinji vosak obezbeđuje dobro prijanjanje noža u ruci. Ukupno vreme, potrebno za izradu jednog noža je 3-5 dana.
Kolekcija "Lis" noževa, Made in Serbia
Očekujem da će se uskoro na tržištu pojaviti originalni lovački noževi sa robnim žigom: "Lis", i dodatnim natpisom: "Made in Serbia".
Ako prolazite putem od Banje Koviljače ka Malom Zvorniku, svratite u Donju Borinu. Lepo je posetiti crkvu svetog Ilije. Moguće je da na susednom fudbalskom terenu prvi vidite fudbalere Donje Borine, buduće prvoligaše. Ako produžite dalje putem kroz selo, možda čete moći da kupite najkvalitetnije organsko, kukuruzno brašno, tek samleveno u vodenici na Borinjskoj reci. Lako ćete pronaći i Milana Vukašinovića, ako pomenete nadimak: Lis. A u svom kovačkom ateljeu, Milan će vam rado pokazati najnovije lovačke noževe, iskovane u "damaskus" tehnici.
Sela s pogledom na Drinu
U Donjoj Borini žive dobri ljudi, dobrodošli ste!
Zahvaljujem se:
- Opštini Mali Zvornik, koja je organizovala posetu Donjoj Borini;
- prijatelju Milanu Vukašinoviću - Lisu, na obuci za izradu unikatnih "damaskus" lovačkih noževa;
- prijatelju Borisu Katiću, na vožnji i strpljenju i
- prijatelju Daliboru Krstiću, uredniku Malozvorničkog informativnog portala na medijskoj podršci.